Zelfopwindbaar horloge door schokbeweging (mechanisch) of batterij (kwarts)
SARIMANOKS EMERGENTE DETECTIVE BUREAU
Kwaad zijn ze niet, de mannen in de vistent annex kroeg waar ik mijn maaltijden gebruik. Het is geen boosheid die ze etaleren, eerder trotse onverschilligheid die voor stoer moet doorgaan. Ze leunen tegen de bar, hangen aan het tafeltje tegenover het mijne, achterin het etablissement, naast mij op de bank, soms uitdagend, lacherig, af en toe zachtjes neuriënd als bij een rituele eredienst…
Het zijn Barca’s, een militante afsplitsing van de Obeah, hoeders van het Afrikaanse erfgoed. Veel jongelui op Barbados sympathiseren met de verboden broederschap. Ze zijn anti-regering, anti-kerk en vooral anti-blank. Mijn mongoloïde trekken herinnert hen aan de verdreven Arawakken, ze zien in mij een wapenbroeder. Ik kan hier ongestoord van mijn zeebanket genieten.
Ik vang ze zelf, mijn visjes, tot grote hilariteit van de echte vissers. Het geeft me de gelegenheid om van tijd tot tijd, terwijl ik een lijntje uitwerp, langs de kust te scharrelen om mijn status als natuurvorser gestand te doen. Dat heeft de wonderlijke bijkomstigheid opgeleverd dat één van hen gemeend heeft mij een plezier te doen met een wel heel merkwaardige vangst: een zeemonstertje dat me volkomen vreemd is. Bij het schoonmaken van een vette dorade kwam het uit de keel van de vis tevoorschijn, vertelt hij me.
Bij nadere beschouwing blijkt het niet om één beest te gaan maar om een zeekat die de kop van een sardien in een stevige houdgreep houdt terwijl beide dieren iets zwarts met hun tandjes omklemmen. Het kost me enige moeite om het geheel met mijn zakmes uit elkaar te halen, maar dan wacht me de verrassing. Wat beide dieren in hun innige omhelzing hadden willen verorberen is een soort slurf, een dikke zeepier met een met bolvormig uiteinde… akelig herkenbaar… een piemel!
Een lul! Een afgesneden snikkel. Misschien wel van iemand die dat bij zichzelf had gedaan. Met een elektrisch broodmes zoals Gérard Depardieu in L’ultima donna van Marco Ferreri. Hadden de jongens aan de bar het niet gehad over dit soort zelfmutilatie om bij de priesteressen in het gevlij te komen? Of om zelf sjamaan te worden? De Bajans hebben groot respect voor medicijnmannen, maar een heks zonder seks, dat is het summum.
Ik ben naar een bureau in Bridgetown geweest, afdeling verloren zaken en verdwenen personen. Om ze te vertellen van mijn vondst en te vragen naar de vrouw die ze gevonden hadden. Wellicht dat ze me verkeerd begrepen maar hun reactie was puur Kafka: waarmee ik dacht me te bemoeien … oprotten, of … ze werden zelfs handtastelijk!
In het hospitaal ben ik ook niet wijzer geworden. Amanda? Nooit van gehoord.