SARIMANOKS EMERGENTE DETECTIVE BUREAU

Het was een stevige wandeling naar de IJsfontijn. Vooral dat laatste stuk met die trapjes. Als je dan ook nog eens bijna onderuit gaat – ik kon mezelf nog net in evenwicht houden door me vast te grijpen maar toen wees mijn vinger de verkeerde kant op zodat ik die weer recht moest trekken (godverdomme, dat deed pijn) – kom je wel als aangeschoten wild op je bestemming. Wilden ze me eerst ook nog eens niet bedienen omdat ik een verwarde indruk maakte. Gelukkig was er een reddende engel – mijn dame – om me uit de penarie te helpen. Ze had de situatie goed ingeschat, begrepen wie ik was en geduid dat ik ongevaarlijk was. Soms is de politie je beste vriend(in).

Annelies Overbeek, Recherchepsycholoog. Ze kon me heel wat opzienbarends onthullen, maar dan zou ze uit de school klappen. Ze hield het nu bij haar verdwenen vriendin.

   Ze leken inderdaad heel erg op elkaar. Uiterlijk dan. Waarschijnlijk hadden ze zich daardoor in hun studententijd al tot elkaar aangetrokken gevoeld. Hoewel, gelijke polen stoten elkaar juist af. In som-mige opzichten waren ze dan ook elkaars tegenpool. Terwijl zij had gekozen voor een carrière aan de politieacademie was haar vriendin al sedert hun studietijd op zoek naar een avontuurlijker invulling van haar levenswandel. Ze had, zoals ze zelf had gezegd, geen trek in de burgerlijke gebaande paden die ze bij haar thuis al voor haar hadden uitgestippeld, de zgn. verstandige keuze. In plaats daarvan zwierf ze van de ene sterrenwichelaar naar de andere helderwetende om haar leven richting te geven. Met de God van haar ouders had ze niets maar er moest volgens haar wel iets zijn. Ze reisde de hele wereld rond, zowel op internet als in natura. Ze had zich al eens ingelaten met sjamanistische heelkunde en islamitische dieptepsychologie (ze had haar studie afgebroken) zonder te vinden wat ze zocht: een bevredigend doel in haar leven.

   "En toen ontmoette ze die obscure gladjanus met wie ze zomaar meeging omdat hij haar het paradijs beloofde! Hij zou overal voor zorgen, haar reis, haar verblijf. Ja, geloof je het zelf? En nu is ze weg! Ik weet alleen dat ze met hem mee is op een schip, naar Barbados. Ik heb haar nog zo op het hart gedrukt om contact te houden. We hebben notabene een gemeenschappelijk account. Niets! Al maanden heb ik niets meer gehoord. Ik weet niet eens of ze nog leeft!"

   Haar heftigheid trof mij. De onbeschaamdheid waarmee ze haar gevoelens blootgaf - hoe gebruikelijk is het nog dat iemand zich tegenover een vreemde zo laat gaan - raakte me diep. Haar onthutste verontwaardiging deed me denken aan iets van vroeger, deed me denken ... Zoveel emotie had ik trouwens niet verwacht van iemand die toch wel wat gewend moest zijn. Ik twijfelde er niet aan dat ze al van alles had ondernomen om haar vriendin op te sporen. Van mijn vroegere collega’s bij BZ had ze over humanoïde kwantumverstrengeling gehoord. De klootzakken bleken mijn ideeën toch niet helemaal als absurde onzin te hebben afgeschreven. Maar ze hadden er zelf hun vingers niet aan willen branden. Wat ze daar precies mee bedoelde weet ik niet maar wel hoe ze mij op het spoor was gekomen. Ze had haar hoop gevestigd op mijn emergente aanpak ook al begreep ze dat de uitkomst per definitie ongewis is. Ik voelde mij gevlijd. Ze had door dat de emergente werkelijkheid niet valt te voorspellen en dat menselijk kwantumgedrag speculatief is maar toch vroeg ze mij naar Barbados te gaan. Op haar kosten.

   Ze gaf me een hand toen ze wegging. Ik was mijn struikelpartij op de heenweg vergeten. Godsklere! Ze had in de gaten dat ik me inhield. Slimme meid.

   Snel maakte ze nog een selfie voor we uit elkaar gingen. Geen beste. De flits reflecteerde in de ruit achter ons. Ik zag er niet uit, mijn ogen gesloten in een rare grimas. Maar ik kijk geregeld naar de foto, op mijn mobiel, als ik haar wil bellen, maar het toch niet doe.

In de 14^e eeuw ontwierpen de Italiaanse artsen Jacopo en Giovanni de Dondi (vader en zoon) een 7-kantig (!) astrolabium ter meerdere glorie van God en het welzijn der mensheid