De dingen zijn niet altijd wat ze lijken
SARIMANOKS EMERGENTE DETECTIVE BUREAU
Ze hebben me vastgehouden… Ze hebben me vastgehouden vanwege seksuele omgang met een minder-jarige. Jaren geleden. Godsamme … ze hebben haar gevonden….dood.
Het is jaren geleden, ik werkte nog bij BZ, dat ik iets met haar had. Ze was een meisje, kinderlijk volwassen, dat heel erg begaan was met het voortbestaan van de aarde. Onthutst en verontwaardigd omdat het om haar toekomst ging. Ik kwam haar tegen in de bieb, we lazen dezelfde boeken. Over Gaia van Lovelock en de klimaatrapporten van het IPCC. Ze had iets gelezen over de club van Rome. Ze vond me aardig, zei ze. Met zo'n spotlachje. Ze was van huis weggelopen. Zag haar ouders niet zitten. Eigenlijk was ze hartstikke gek. Maar wat een lekker stuk. Volle lippen, trotse mond. Fier en verlegen, ongenaakbaar, teder. En ze zag ook wat in mij. Nou vraag ik je. Ik werd door haar emotioneel gegijzeld maar haar pa vond dat ik haar had misbruikt. Die vond mij een stuk vullis. Hij heeft me aangegeven. Niet te geloven. Ik heb die man nauwelijks gekend. En hij mij al helemaal niet. Maar toch, ze hadden er nog iets over in hun archief. Als je nú aangerand wordt kunnen ze niets voor je doen maar ouwe koeien, daar lusten ze wel pap van. Stelletje oelewappers. Godverdomme.
Als detective zou ik moeten uitzoeken wat er gebeurd is. Waarom is ze dood? Maar daar heb ik hele-maal geen zin in. Dat verleden is voorbij, daar heb ik niets meer mee. En niemand heeft mij iets ge-vraagd. Het is natuurlijk wel vreemd dat ze niet weten hoe ze aan haar eind is gekomen. Tsja…
Tsjerenkovstraling. Daar had ze het wel eens over. Elektromagnetische velden. Ze was ervan over-tuigd dat ze elektroallergisch was. Dat de wereld ten onder zou gaan door hoogspanningskabels en mo-biele communicatie. Omdat opgewekte magnetische velden het moraalkompas in de hersenen zou aan-tasten. Zodat we allemaal zombies werden. Ja, gek was ze. Maar ook een schat. Misschien moet ik toch…
*
Voor ze me kwamen halen wilde je me iets laten zien.
Aha, The Singing Detective, van Dennis Potter.? Maar ik ben een heel ander soort detective, hoor. Je zult mij niets horen zeggen over een ingewikkeld complot van surrealistische ziekenhuis belevenissen, romantische achtervolgingen in het Londense nachtclub circuit en meelijwekkende jeugdherinneringen. Ik hou het bij een simpele hypothese, waar of niet waar. Potters detective stelt allerlei vragen maar vaak krijg je geen antwoord. Waarom zingt-ie van die zijïge liedjes als-ie zo'n hekel heeft aan het kloot-jesvolk? Wat is z'n connectie met GC&CS (Bletchley Park), de Britse tegenhanger van BZ? Ik streef ten-minste naar duidelijkheid. In mijn bureau is geen plaats voor complotten. Alleen voor de emergente waarheid!
Er zijn ook overeenkomsten. We bestaan allebei dankzij het onvoorziene.* De zingende detective om-dat zijn schepper aan een ernstige ziekte leed en ik omdat een pubermeisje zich het lot van de wereld aantrok (anders zat ik nog bij BZ). We zoeken allebei de Waarheid. En er is altijd wel een Dame… De mijne zie ik straks bij de IJsfontein. Ze begreep dat ik het nu niet zo heb op politiebureaus en zo.