De calculus of "wiskunde van de verandering" werd aan het eind van de 17^e eeuw onafhankelijk van elkaar ontwikkeld door Newton in Engeland, Huygens in Nederland/Frankrijk en Leibniz in Duitsland. Het luidde het begin van een nieuwe tijd in. Vanaf dat moment was het niet langer mogelijk om zonder wiskundige kennis natuurwetenschappelijke ontwikkelingen te volgen. Er ontstond een culturele scheiding tussen α en β, het kwalitatief natuurfilosofisch perspectief versus de mathematisering van de natuur, die sindsdien voortduurt.